Υπάρχω...

Η ματαιότητα όλων αυτών που κατέχεις αντικρίζεται στο αντικείμενο. Μια καθορισμένη συνταγή προσωπικής λαχνείας και ασύμμετρης απειλής.
Κάθε φορά που μετρώ πληγές νομίζω πως οδηγούμαι στο " Παράδεισο ανάμεσά μας ". Λένε ότι αυτοί που φεύγουν επανέρχονται για ένα Σκοπό ακαθόριστο αλλά μυητικό. Λειτουργική λογική με ακατανόητες έννοιες της απολυτρωτικής μορφής.
Κοιτάζοντας το κύμα και σκεπτόμενος αυτά, είναι σαν να ανοίγεσαι, σαν να σε ξέρουν όλοι, σαν να περιμένουν κάτι από Σένα. Η συμβουλή που τους δίνεις εμπεριέχει προσωπική λατρεία με ανέξοδη ευχή. Εδώ δεν λειτουργεί το " όλα θα πάνε καλά ", αλλά " το πρόσεχε ".
Ξεπερνώ τον εαυτό μου γυρνώντας πίσω για να με ανακαλύψω ξανά.

Εκεί βλέπω ότι Υπάρχω...

Ανάσταση...

Η ποινή της οδύνης είναι η ανακάλυψη του εαυτού. Αυτό ξεκινά από το γιατί υπάρχω και ξεφεύγει πέρα από τους ορίζοντες των νοητών ροών. Είναι η συνύπαρξη αντιθέσεων, άλλων λόγων, κινήτρου, εντυπωσιασμού.
Κάθε τι που μένει στο σκοτάδι δεν υπάρχει στο μέσα του μυαλού, αλλά ανήκει στην Ψυχή. Αυτή στέλνει τα μηνύματα, προσπερνά τους κανόνες, καθώς οδεύεις στην Χώρα των Δακρύων. Κάποιοι το ονόμασαν Έρωτα, κάποιοι Θάνατο. Κάπου ενώνονται, στο γραφείο ενός ψυχιάτρου ας πούμε, κάπου αλλάζουν πορεία, σχέδιο, προοπτική.
Όλοι αυτοί οι ακανόνιστοι κανόνες ξεπερνούν τα νοητικά πεδία των ανθρώπων αφού δεν ξέρουν να διαχωρίσουν το Υπάρχω. Είναι να Ζω ή είναι Αποστολή? Τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα όπως και το πλησίασμα στην ίδια πνοή. Κάποιοι είπαν ότι αυτό λέγεται Ανάσταση...



Gothic